Wyspa Cavalos jest drugim co do ważności miejscem lęgowym ptaków w Afryce Zachodniej, znajduje się na niej około 19.000 gniazd rybitw i innych gatunków. Wyspa jest bezludna i niewielka – można ją obejść po pięknych plażach w ciągu zaledwie dwóch godzin. Oprócz rybitw wyjątkowo tu dużo bielików afrykańskich. Cavalos wyróżniają spośród pozostałych wysp archipelagu Bijagos rozległe obszary przypominające wrzosowiska.
Wyspę Orangozinho przecina sieć kanałów wśród lasów namorzynowych (mangrowców). Na drzewach i w powietrzu spotkać możemy bieliki afrykańskie. Pływaliśmy łódką szukając hipopotamów (to jedyne miejsce w Afryce, gdzie żyją w oceanie), niestety nie udało nam się ich odnaleźć.
Wyspa Lamu jest częścią archipelagu Lamu w Kenii. Stare Miasto na Lamu – główna, zamieszkała część wyspy – jest jedną z najstarszych i najlepiej zachowanych osad suahili w Afryce Wschodniej. Zbudowane z koralowca i drewna mangrowego miasto charakteryzuje się prostotą form strukturalnych, wzbogaconych wewnętrznymi dziedzińcami, werandami i bogato rzeźbionymi drewnianymi drzwiami. Na Lamu obchodzono najważniejsze muzułmańskie święta religijne od XIX wieku i dlatego wyspa stała się znaczącym ośrodkiem studiów Islamu i kultury Suahili. Wyspa ma połączenie morskie z portem Mokowe na kontynencie i z Wyspą Manda, na której znajduje się lotnisko. Na wyspie nie ma dróg, są jedynie alejki i wydeptane ścieżki, dlatego też nie ma na niej zbyt wielu pojazdów mechanicznych. Mieszkańcy poruszają się pieszo lub łodziami, używają także osłów do przewozu towarów i materiałów.
Port na wyspie Lamu został założony przez arabskich przedsiębiorców co najmniej w XIV wieku, kiedy zbudowano Meczet Pwani. Wyspa zarabiała na handlu niewolnikami. Po pokonaniu Pate Island w XIX wieku, wyspa stała się lokalną siłą, ale jej siła upadła po tym jak Brytyjczycy zmuszeni zostali do zamknięcia rynków niewolników w 1873 roku. W 1890 roku wyspa stała się częścią Zanzibaru, a jej status pozostał niejasny, aż do czasu gdy Wielka Brytania przyznała Kenii niepodległość. Turystyka rozwija się tutaj od 1970 roku, głównie wokół XVIII wiecznej architektury suahili i tradycyjnej kultury.
Stare Miasto Lamu zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2001 roku na podstawie 3 kryteriów:
Wysepka leżąca na południowy zachód od wyspy Ua Huka, nazywana również Bird Island albo Motu Manu.
Jest lęgowiskiem dla milionów rybitw, których jaja niestety są stale podbierane przez mieszkańców Ua Huka.
Aldabra, atol złożony z 4 wysp koralowych otaczających płytką lagunę; jest on położony na Oceanie Indyjskim i należy do Republiki Seszeli. Powierzchnia 154 km kw.
Atol jest niezamieszkany i odznacza się dziewiczą przyrodą, szczególnie nietkniętą przez człowieka fauną wyspy, znajdują się tam np. m.in.:
W roku 1982 atol został wpisany na lista światowego dziedzictwa UNESCO. Jest to ścisły rezerwat przyrody z ograniczonym dostępem dla ruchu turystycznego.
Cosmoledo to atol w Grupie Aldabra należący do Wysp Zewnętrznych Seszeli. Atol ma 14,5 km wzdłuż równoleżnika i 11,5 km wzdłuż południka. Całkowita powierzchnia wynosi około 5,2 km², a laguna mierzy sobie 145 km² (w sumie 152 km²). Współrzędne geograficzne to 9°42’S 47°36’E. Najbliższa wyspa to Astove, 38 km dalej na południe. Atol Cosmoledo i Wyspa Astove znane są łącznie jako Grupa Cosmoledo, stanowiąca część większej Grupy Aldabra.
Na obwodzie atolu znajduje się 16 wysepek i ław koralowych, z których do największych należą Menai (na zachodzie) i wyspa Wizard (Grande Île, na południowym wschodzie).
Cosmoledo jest domem największych na Seszelach kolonii wszystkich trzech gatunków głuptaka, jakie żyją na Seszelach. Na atolu egzystuje ostatnia zdolna do życia populacja głuptaka białobrzuchego – głównie na Ile du Sud Ouest, a także na Ile du Nord. Znajduje się tu również największa na Oceanie Indyjskim populacja głuptaka czerwononogiego, której liczebność Island Conservation Society (Stowarzyszenie Ochrony Przyrody Wyspy) szacuje na 15 000 par.
Atol Alphonse to jeden z dwóch atoli Grupy Alphonse, położony 87 km na południe od Amirantów i zaledwie trzy kilometry na północ od Atolu St. François, drugiego co do wielkości atolu Grupy Alphonse. Atol obejmuje tylko jedną wyspę, Wyspę Alphonse, której liczba ludności nie przekracza 300 osób. Wyspa została odkryta 28 stycznia 1730 przez Chevalier Alphonse de Pontevez, dowodzącego francuską fregatą Le Lys. Na wyspie Alphonse zbudowano luksusowy hotel, przyczyniając się do zwiększenia ruchu pomiędzy innymi wyspami w grupie. Powierzchnia wyspy to 1,74 km². Całkowita powierzchnia atolu, o ponad 3 km średnicy, to około 8 km łącznie z rafą i laguną.
Bird Island (fr. Île aux Vaches) – wyspa na Oceanie Indyjskim, należąca do Republiki Seszeli, jedna z nielicznych wysp pochodzenia koralowego w archipelagu Wysp Wewnętrznych. Jej powierznia wynosi niecały kilometr kwadratowy. Wyspę odkryto w 1776 roku.
Bird Island znana jest z różnorodności żyjących na niej gatunków ptaków. Okres lęgowy trwa od maja do września – można zaobserwować liczne stada ptaków znoszących lub wysiadujących jaja w okolicach plaż.
Wyspa jest też miejscem występowania żółwi olbrzymich. Żyje tu najstarszy obecnie okaz – “Esmerelda”, samiec, który osiągnął wiek 200 lat i masę 320 kg. Jego wymiary dały mu miejsce w Księdze Rekordów Guinessa. W przeszłości w okolicach wyspy występowały także syreny.
Od 1967 roku Bird Island jest własnością prywatną. Wykorzystywana jest do celów turystycznych i naukowych (działa tu stacja meteorologiczna).
Wyspa Książęca (port. Ilha do Príncipe) – wyspa wulkaniczna na Oceanie Atlantyckim, w Zatoce Gwinejskiej, mniejsza z dwóch głównych wysp Wysp Świętego Tomasza i Książęcej. Wyspa stanowi jednocześnie jedną z dwóch prowincji kraju oraz jeden z siedmiu dystryktów o nazwie Pagué. Powierzchnia wyspy wynosi 142 km², a zamieszkuje ją około 5,7 tys. osób (1997).
Najwyższym szczytem na wyspie jest Pico de Príncipe – 948 m n.p.m. Porastający go las objęty jest ochroną w Obo National Park. Północna i środkowa część wyspy zajęte są przez plantacje, uprawia się tutaj kawę, kakaowiec, palmę kokosową.
Jedynym osiedlem miejskim jest Santo António (1,2 tys. mieszk. – 1999), ponadto znajduje się tu kilka mniejszych wiosek.
Bazaruto (po portugalsku: Ilha do Bazaruto) to piaszczysta wyspa położona około 80 kilometrów (50 mil) na południowy wschód od ujścia rzeki Save, Mozambik 21°38’S 35°30’E. Ciepły Prąd Mozambicki płynący w kierunku południowym wydaje się przyczyniać do ciągłej rozbudowy piaszczystej linii brzegowej. Jako że woda wokół tego obszaru wybrzeża jest bardzo czysta, widoczna jest większość podpowierzchniowej struktury kanału. Kilka wąskich linii planktonu (ledwie widoczne na zdjęciu) kwitnie wzdłuż linii brzegowej. Na przybrzeżnych równinach znajdują się liczne jeziora i bagienne obszary, które wyglądają na kras. Pod tym obszarem znajdują się skały wapienne, które w wyniku erozji mocno się wybrakowały, tworząc wypełnione wodą leje krasowe. Poziom opadów deszczu w tym wilgotnym podzwrotnikowym klimacie waha się pomiędzy 50 a 100 centymetrów (20 a 40 cali) rocznie.
Od wyspy Bazaruto najbliżej położonym miastem na stałym lądzie jest Inhassoro, chociaż administracyjnie należy ona do regionu Vilankulo i prowincji Inhambane.