Tahaa (tah. Taha’a) – wyspa wulkaniczna na Oceanie Spokojnym w Polinezji Francuskiej, wśród Wysp Pod Wiatrem w archipelagu Wysp Towarzystwa.
Zamieszkana przez Polinezyjczyków w liczbie 4 845 stałych mieszkańców (2002), jej powierzchnia to około 88 km². Administracyjnym ośrodkiem wyspy jest miejscowość Patio.
Raiatea (tahit. Ra’iātea) – wyspa na Oceanie Spokojnym, w Polinezji Francuskiej, na Wyspach Pod Wiatrem w archipelagu Wysp Towarzystwa. Wyspa stanowi gminę o tej samej nazwie.
Na wyspie zamieszkuje około 11 200 stałych mieszkańców (Polinezyjczyków), jej powierzchnia to 238 km². Siedzibą lokalnej administracji jest Uturoa (3,6 tys., 2002).
Najwyższym szczytem na wyspie jest Mont Tefatoaiti (1017 m n.p.m.).
Odkryta przez Jamesa Cooka w roku 1769 podczas brytyjskiej ekspedycji naukowej na Ocean Spokojny.
Antananarywa (Antananarivo, potocznie Tana) – stolica Madagaskaru i prowincji Antananarywa. Położona jest w środkowej części wyspy, na wysokości ok. 1400 m n.p.m. Antananarywa to największe miasto na wyspie, stanowi centrum administracyjne, gospodarcze, naukowe i komunikacyjne kraju. Rozwinął się tu przemysł spożywczy, tytoniowy i włókienniczy. Znajdują się tu wyższe uczelnie University of Madagascar oraz Collège Rural d’Ambatobe.
Antananarywa została założona w 1625 i była stolicą wodzów Hova. W 1797 została stolicą królestwa ludu Merina. Dzięki podbojom króla Radamy I stała się wkrótce stolicą nieomal całego Madagaskaru. W 1895 miasto zajęli Francuzi i włączyli je do protektoratu Madagaskaru.
Nazwa miasta Antananarywa oznacza “Miasto Tysiąca”. W okresie kolonialnym i przez kilka lat po odzyskaniu niepodległości (do 1976) używano formy Tananarywa (Tananarive). W języku malgaskim nazwę tę wymawia się “Tananariwu”.
Początkowo miasto zbudowane było z kamieni i cegły. W XIX w. zostało przebudowane na wzór europejski. Wtedy też powstały liczne pałace m.in.: królewski oraz zamożnych rodów, gmachy rządowe, siedziba francuskiego protektoratu, katedry anglikańska i katolicka, które zlokalizowano w centrum.
Nowa Kaledonia (Nouvelle Calédonie) – francuskie terytorium zależne w zachodniej części Oceanu Spokojnego, w Melanezji, około 1400 km na wschód od Australii i 1 500 km na północny zachód od Nowej Zelandii.
W skład terytorium wchodzi wyspa Nowa Kaledonia wraz z przybrzeżnymi wyspami (m.in. Wyspy Lojalności, Pins, Chesterfield).
Preferowaną przez melanezyjskich ludność (określającą siebie jako Kanak) nazwą państwa, będącą w czasami w użyciu również przez tamtejszych Francuzów i pozostałych mieszkańców pochodzenia europejskiego lub azjatyckiego jest Kanaky.
Powierzchnia całego terytorium zamorskiego Nowej Kaledonii wynosi 18,6 tys. km², w tym główna wyspa – 16,8 tys. km². 179 tys. mieszkańców (1993). Stolicą terytorium jest Numea (Nouméa) w południowej części wyspy Nowa Kaledonia. Melanezyjscy Kanakowie stanowią 42,5% mieszkańców, biali 37,1%, Polinezyjczycy 11,8%. Poza tym głównie Azjaci.
Kostaryka (Costa Rica, Republika Kostaryki – República de Costa Rica) – państwo w Ameryce Środkowej nad Morzem Karaibskim i Oceanem Spokojnym. Graniczy od północy z Nikaraguą na odcinku 309 km i od południa z Panamą – 330 km. Łączna długość wybrzeża karaibskiego i pacyficznego wynosi 1290 km.
Kostaryka to kraj wyżynno-górzysty, położony w strefie aktywności sejsmicznej. Znajdują się tu także liczne wulkany, niektóre aktywne. Niziny występują jedynie na wybrzeżach oraz w dolinach większych rzek: San Juan, Tempsique i Cañas. Przez środek kraju biegną trzy główne pasma górskie: Cordillera de Guanacaste (wulkan Miravalles, 2021 m n.p.m.), Cordillera Central (wulkany Irazú, 3432 m n.p.m. i Turrialba, 3421 m n.p.m.) oraz Cordillera de Talamanca z najwyższym szczytem Kostaryki Chirripó Grande (3820 m n.p.m.). Między pasmami Cordillerą Central a de Talamanca znajduje się niewielka wyżyna Cartago, położona na wysokości 1400 m n.p.m. U podnóży Cordillera Central rozciąga się zajmująca ok. 900 km² śródgórska kotlina Meseta Centralna. Tutaj ulokowała się stolica kraju San José i inne ważne miasta Kostaryki (Cartago, Alajuela, Heredia). W sumie mieszka tu ponad połowa mieszkańców kraju.
Fernando de Noronha – archipelag na Oceanie Atlantyckim, położony ok. 350 km na wschód od wybrzeży Brazylii. Stanowi specjalną gminę (distrito estatal) brazylijskiego stanu Pernambuco.
Wyspy archipelagu stanowią widoczną część łańcucha gór podwodnych. Archipelag składa się z 21 wysp, wysepek i skał pochodzenia wulkanicznego. Ich łączna powierzchnia wynosi 18 km², wyspy rozciągają się na długości 10 km, a największa szerokość wynosi 3,5 km. Poziom bazowy tego podmorskiego grzbietu wynosi 756 m p.p.m.
Główna wyspa, od której nazwę wziął cały archipelag, zajmuje 91% jego łącznej powierzchni. Pozostałe wyspy to Rata, Sela Gineta, Cabeluda i São Jose, oraz wysepki Leão i Viúva.
Klimat wysp jest tropikalny, z dwoma wyraźnymi porami roku: deszczową od stycznia do sierpnia oraz suchą przez resztę roku.
Pierwotna roślinność wysp została wycięta, a współcześnie stanowi ją głównie winorośl i krzewy.
Główną atrakcją jest tu morska fauna i flora, na niewielkiej przestrzeni można spotkać żółwie, delfiny, albatrosy i wiele innych gatunków.
Zanzibar – wyspa na Oceanie Indyjskim. Należy do Tanzanii (podmiot federacji). Powierzchnia 1658 km². Liczne plantacje goździkowca i palmy kokosowej. Stolica wyspy, a zarazem największy port: Zanzibar.
Zanzibar wraz z sąsiednią wyspą Pemba tworzy autonomiczną część Tanzanii.
Zanzibar stanowi w pełni suwerenną wewnętrznie część Zjednoczonej Republiki Tanzanii. Posiada własny, 50-osobowy parlament, rząd i prezydenta.
Zanzibar podzielony jest na 3 regiony:
Reunion (fr. La Réunion) – wyspa na Oceanie Indyjskim, położona około 700 km na wschód od Madagaskaru i 200 km na południowy zachód od Mauritiusu.
Stanowi ona najdalej wysuniętą na zachód część archipelagu Maskarenów. Wyspa zajmuje powierzchnię 2512 km². Zamieszkuje ją 764 300 osób (2003). Reunion stanowi region administracyjny i jednocześnie departament Francji o statusie departamentu zamorskiego nr 974 (od 1946). Wyspa dzieli się na 4 okręgi (arrondissement) i 49 kantonów. Stolicą departamentu jest, położone na północy wyspy, Saint-Denis (142,6 tys. mieszk.). Inne ważne miasta to: Saint-Paul (95,1 tys.), Saint-Pierre (74,7 tys.), Le Tampon (65,4 tys.), Saint-Louis (47,2 tys.), Saint-André (46,5 tys.) i Le Port (41,5 tys.).
Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego. Najwyższym punktem jest szczyt wygasłego wulkanu Piton des Neiges – 3070,5 m n.p.m. Za to niższy wulkan Piton de la Fournaise, o wysokości 2631 m n.p.m., należy do najbardziej aktywnych wulkanów na świecie (ostatnia erupcja 5 kwietnia 2007).
Na wyspie panuje klimat zwrotnikowy. Ochłodzenie przynoszą południowo-zachodnie pasaty, a wraz z nimi obfite opady deszczu oraz niekiedy gwałtowne cyklony. Niegdyś porastały je bujne lasy równikowe. Większość z nich wycięto, a wraz z nimi wyginęło wiele gatunków zwierząt.
Santo Antão (z portugalskiego “Święty Antoni”) lub Sontonton w języku kreolskim, to wyspa najdalej na zachód położona i największa wśród Wysp Zawietrznych, które wchodzą w skład Wysp Zielonego Przylądka. Z wiekszych wysp najbliżej niej na południowy wschód leży São Vicente, którą oddziela kanał o nazwie Canal de São Vicente. Jest najdalej na zachód położoną większą wyspą z Wysp Zielonego Przylądka i całego kontynentu afrykańskiego oraz drugą co do wielkości wśród Wysp Zielonego Przylądka.
Wyspa w całości utworzona jest z materiału wulkanicznego. Najwyższa góra Topo da Coroa osiąga wysokość 1979 m. Druga co do wysokości jest Pico da Cruz i ma 1585 m. Wyspę dzieli na część północną i południową pasmo górskie, które długo uważano za nieprzebyte, a obecnie jest przecięte przez drogę. Głównym miastem wyspy jest Ponta do Sol na północnym wybrzeżu. Tam znajduje się port lotniczy, podczas gdy port dla promów mieści się w Porto Novo na południowym wybrzeżu. Południowo-wschodnia część wyspy posiada suchy klimat, natomiast północno-zachodnia ma stosunkowo normalne opady. Doliny leżące na wyspie ulegają silnej erozji.
Gwadelupa – departament zamorski Francji w Ameryce Środkowej, położony na kilku większych i kilkudziesięciu mniejszych wyspach w Małych Antylach m.in.: Gwadelupa, Marie-Galante, Désirade, Les Saintes.
Do 22 lutego 2007 w skład terytorium wchodziła również wyspa Saint-Barthélemy oraz północna część wyspy Saint-Martin, obecnie będące osobnymi terytoriami zależnymi Francji.
Grupa 8 wysp pochodzenia koralowego i wulkanicznego w archipelagu Małych Antyli. Czynny wulkan La Soufrière na wyspie Gwadalupie (1467 m n.p.m.); Lasy tropikalne stanowią ok. 39% powierzchni.
Główną gałęzią gospodarki Gwadelupy jest turystyka (ok. 300 tys. rocznie) i rolnictwo; uprawa trzciny cukrowej, bananów, melonów, ananasów; hodowla bydła i trzody chlewnej oraz rybołówstwo; produkcja cukru z trzciny, rumu, mebli oraz cementu. Handel w głównej mierze z Francją oraz Martyniką.