Wyspa Świętej Heleny (ang. Saint Helena Island) – wyspa wulkaniczna, położona na Oceanie Atlantyckim, około 1900 km na zachód od południowo-zachodniego wybrzeża Afryki. Stanowi najbardziej ludną część brytyjskiego terytorium zamorskiego o nazwie Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha. Według spisu powszechnego z 2008 roku zamieszkiwało tu 4255 osób, z tego co szósty w głównym mieście i porcie Jamestown. Są oni potomkami Europejczyków, Azjatów i Afrykanów. Powierzchnia wyspy wynosi 122 km², ma ona ok. 17 km długości i ok. 10 kilometrów szerokości. Połączenie z wyspą zapewniają statki i samoloty kursujące do RPA i Wielkiej Brytanii. Telewizję, przekazywaną przez satelitę, można tu oglądać od połowy lat 90. XX wieku.
Wyspa została odkryta 21 maja 1502 przez portugalskiego żeglarza João da Nova. Nazwał ją imieniem św. Heleny, matki Konstantyna Wielkiego, której święto wypadało tego dnia.
Do 1673 prawie połowę mieszkańców stanowili importowani niewolnicy, ale między 1826 a 1836 wszyscy oni zostali uwolnieni. Wyspa była w okresie od 18 października 1815 do 5 maja 1821 miejscem zesłania, a w końcu i śmierci cesarza Napoleona Bonapartego. W połowie XIX wieku, zajęta i zasiedlona przez Kompanię Wschodnioindyjską, wyspa stała się brytyjską kolonią. W 1981 brytyjska ustawa o obywatelstwie przeklasyfikowała Świętą Helenę na brytyjskie terytoria zamorskie, wskutek czego jej mieszkańcy utracili prawo do pobytu w Wielkiej Brytanii.